In de Boerla Schouwburg in Antwerpen zag ik de voorstelling Matisklo. Binnenkort te zien in Theater Kikker, Utrecht, de eerste maanden van het volgend jaar nog enkele keren in Gent en Antwerpen.

In Matisklo zoekt Bosse Provoost met vijf andere theatermakers naar de limieten van het uitspreekbare en afbeeldbare aan de hand van gedichten van Paul Celan, kostuums die een mens opslokken en hoopjes bezielde

materie.

Celan gaat als overlever van de Holocaust moreel en talig tot het uiterste. Zijn poëzie reikt naar wat zich 'voorbij' de taal bevindt: een wereld lang voor of ver voorbij de mensen, een spreken vanuit het eigen dood­-zijn. Ieder woord is als een steen die opgepakt en vanuit meerdere richtingen bekeken kan worden.

DRAADZONNEN boven de grauwzwarte kaalslag. Een boom- hoge gedachte grijpt de lichtklank: er zijn nog liederen te zingen, voorbij de mensen. (P.Celan, Ademkeer)